Oda orkestrası Şiiri - Bilal İlhami Köksal

Küçükce bir odadayım istanbul'un sağ yanında
Rüzgarın biri perdeyi ipini koparmış uçurtma gibi serserice dışarı salmakta
Yarım yamalak mutfak tezgahında duran bardak
Artık sendelemeye dayanamamakta
'Şangır'
Yerlere saçılan irili ufaklı cam parçaları
Hayret ne kadar da umutlarıma benziyor...

Başka bir rüzgar geldi belli ki
Öbür odanın kapısı gürültülüce haber verdi
Radyoda 'yastayım' diye bir şarkı çıkıyor
Apaçık bir şekilde canımı sıkıyor
Odanın tavanına bakıyorum
Ne kadar da kirli bir beyaz!
Ne kadar da hüzünbaz!
Ben tanımasam onu kimse aklığına inanmaz!

Yalnızlık geliyor üstüme
Sen geliyorsun aklıma
Ne kadar da çok sıklaşıyor nefesim
Dost sohbetlerinde seni araya sıkıştırmalarım geliyor
Konudan çıkıyor herkes
Utanıyor ve isyan ediyorum senin olmadığına...

Orada küçük masada
Ödemediğim elektrik faturaları bana göz kırpıyor
Mahsunca çeviriyorum yüzümü
Sağ yanağıma bir kaç damla yaş düşüyor
Dudağımda ekşi bir sigara tadı kalmış
Bilmem ki nerden
Sonra kaleme bakıyorum
Deftere
Şiire
Yerde duran dizelere
İnan ben sana yardım edemem!
Nasıl da duruyor kahverengi gözlerin kapının eşiğinde
Nasıl da bırakıp yine gidiyorsun yine

Küçükce bir odadayım
Ben yattığım yerden doğruldum
Doğrularım eğri büğrü
Anlayamıyorum.