Oda Arkadaşım

Sen ve ben demek bile uzak kalıyor sevgimize,
Dokuz ay aynı odayı paylaşmışız seninle.
Ben acıktığımda sen,
Sen acıktığında ben koymuşum ortaya aşımı.
Hep cankurtaranlık yapmışız birbirimize.
Günler ayları kovalamış o sıcacık evimizde,
Dokuz ay tamamlanınca anne karnında,
Kiracılığınız bitti demişler,
Haydi dışarı ikiniz de.
Korkmuşum önceden görmeye dünyayı.
Bencillik mi yoksa?
Önce seni atmışım hayatın kucağına.
Kim bilir belki de istemiyordum!
Tam 5 dakika dayanmışım yokluğuna.
Bilemiyorum,
Aramızdaki şifredendir belki de.
Sanki gelme diyordun bana, dışarıya,
İnsanlar bir başkalar burada,
Onlar bizi anlamaz,
Biz geriye dönelim diyordun.
Haklısın canım gelmemeliydik belki.
Ama; sen dışarıdaydın, sensiz olamazdım ki.
Kim bilir annem ne şekilde karşıladı beni.
Yüzüme ilk bakışını merak ederim hep.
Bir tek sen sevindin dünyaya geldiğime.
Bana sorarsan bir tanem,
Hatalıydım ben yeryüzüne gelmekte,
Ama sen olmadığın sürece,
Dönemezdim ki geldiğim yere.
Evet oda arkadaşım,
Evet can yoldaşım.
Gözlerimize mil çekilmişti adeta,
Arzuladığım halde yüzün hep perde arkasında.
Ben yine de mutluyum,
Varlığını hissediyorum ya.
Dünya işte!
Şimdi görüyorum, görüyorsun alabildiğince.
Yaradanımız bile ayırmamış bizi,
O daracık odamızda.
Dedim ya, dünya işte;
Bütün zalimliği ve kötülükleriyle
İzin vermiyor birlikteliğimize.
Benim için çok değerlisin,
Seni seviyorum Elmasım.