Ağlamak âma hastalık. Sıraladım hastalıklarımı gözümün önüne ve şimdi bir perde çekmek gerek aramıza. Hangi bahar sararıp döküldü yapraklar da ben buna iç çekiyorum? Görüyorum; sömürüyor insanlar sevgimi, gözünü kırpmadan alıyorlar neşemi içimden. Karanlık, her gece açıp gözlerini usul usul gelirken odamın ezbere bildiğim duvarlarına, yine hatalarımla tek başıma bırakıyor huzurumu. Kimse de elinde bir avuç gülümseme ile gelmiyor yanıma. Dünyayı çok büyütüyorum, halkalar içinde rengi atmış tenimin çökük göz kapaklarında. Göğsümün içi bir karartı ülkesi. Alınmış huzurum ve kalmayan artıkları... Zaten hep de böyle olmuştu. Sadece pişmanlıklarım kaldı odamda; hepsi bu.
Mehmet Habip Güney
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta