Od Düşmüş Karabağ'a Şiiri - Mahir Başpınar

Yanıyor bak HOCALI, sis çökmüş gökyüzüne,
Katil suratlıların kan bürümüş gözüne,
Revamıydı bu eza gelinine kızına.
İnsan olan insanın, yakarken içi sızlar,
İnsanlıktan çıkışmış kan içici soysuzlar.

Her taraf kan kokusu, beşikte belek kanlı,
Katledilmiş dedenin sırtında yelek kanlı,
Yıkılmış fakirhane kilerde elek kanlı,
İnsan olan insanın, yıkarken içi sızlar,,
İnsanlıktan çıkışmış kan içici soysuzlar.

Nasıl adam denir ki adamlıktan çıkana,
Masumları katledip ocakları yıkana.
Yalan dünya değer mi, mazlumdan akan kana,
İnsan olan insanın, dökerken içi sızlar,
İnsanlıktan çıkışmış kan içici soysuzlar.

Dokuz yüz doksan altı, yirmi altı şubatı,
Tarihe not düşerken, seyretti bütün batı.
Mühürlenmiş kalpleri, taştan da daha katı
İnsan olan insanın, bakarken içi sızlar,
İnsanlıktan çıkışmış kan içici soysuzlar.

Ben de size soydaşım, KARABAĞ’a gardaşım,
Mahir’im bu uğurda bil ki kurbandır başım
Sen ağlarken gülemem durulmaz gözde yaşım.
İnsan olan insanın, akarken içi sızlar,
İnsanlıktan çıkışmış kan içici soysuzlar.

Mahir Başpınar