Öcü Şiiri - Orhan Yılmaz

geceler uzun,
uzun uzun geceler
ışık kararması
göz yanılması
her akşam
kim bu gölgenin sahibi
kireçli tavanın esrarı
uykularımın katili
yağmurla yaprağın sesi
ney di bu farkın benzerliği
kendi kendime kalmaktan korkar oldum
bir garip gelir damlanın sesi
penceremde rüzgar yalvarır
al diyor beni içeri
sanki durmuş biri bekliyor
rüyamı çalmaya gelmiş,
ve hiç çalmadan kapımı
yeter artık ya gel korkut beni
yada git uykum gelsin
çok susadım
kim kalkacak şimdi
ev de yanlız uyumak
bir çocuğun başına gelecek en kötü andı bu
uyandığında evde kimsenin olmayışı sanırım
kalp hızlanır hissedersin atışını
sesin kısılır bağırmak istesende
boğazın düğümlenir yutkunmaz olur
nefes almaya zorlar seni
ağlamaya korkar insan duyupta gelmesin biri
gece tek dolaşmak en büyük cesaretimdi artık
yenmeliydim onu tıkırtıdan nefret ettirdi beni
her gece,her gece
yeter artık çık ortaya nerdesin
sesim yükseldi artık aramaya başlamıştım onu
perdelerin ardında
yatağımın altında
bir iki de kaza geldi ödüm patladı hani
ama ben bulamamıştım onu
yada o bendim anlamıştım bunu
şimdi hasret oldum yanlızlığa
ağlamamak,
uyumak,
artık korkmak yok
büyümek ne güzel şeymiş anne