Ocakçı Ve Garson Şiiri - Ömer Tirendez

Gece uzundu!
Oda bitti, gitti...
Sabah oldu!
Sabahçı kahvehane 'sinde...
Şimdi herkezler kalkmıştır.
Okullu, okuluna!
İşçisi, işine...
Sahi okullar tatil,
Sömestir tatilinde...
İşine gidecekler, kalkmıştır.
Benimse, gözlerim kapanıyor...

Gece boyu uğraştım, durdum...
Kolay değil; hem ocakta çalış,
Hemde, garsonluk yap...
Patron ''Senin gibi adam zor bulurum ''
Diyor; diyor fakat...
Verdiği günlük maaş,
''Çok az be, patron''Deyince;
''Ne kazanıyorum ki.'' Diyor.
Patron ya; beyzadem! ..

Okusaydım, bunları çekermiydim.
AH! Okusaydım ah, ahh! ..
Okul ne güzeldi, serseriliğe vurduk...
Çalışmak kolay dedik!
Kolay geldi, ilk zamanlar...
Hele ilk maaşı aldığımda,
'' Artık, özgürüm '' dedim...
Haykırdım, istediğimi yaptım! ..
Düşünemedim, nasıl yuva kurardım...

Anam ve babam;
Onlarda bıraktı, gitti.
Tıpkı; dün gibi bıraktılar,
Bir daha gelmemek üzere...
Zaten, başka kimsemde yoktu,
Onlarda, rab'bim rahmetine kavuştu...
Sabahçı kahvehanesi,
Burayada, baplandım sanki.
''Hey patron; iki kişilik çalıştırıyorsun,
Yarım maaş, bile vermiyorsun...''
''Tamam, tamam ne kazanıyorsun ki.''

Eee! Kendi düşen ağlamaz,
Aklım, bana çelme takmaz,
Bakarım, kızlar bakmaz...
Fakat, çelmede yamişim,
Takılıpta, çamura bulanmışım!

Artık, ayağa kalkma zamanı.
Bir baltaya sap olmalı,
'' Kötü kader '' deyip, geçmemeli...
İlk önce; Baltayı bulmalı,
Bulmalı ki; ona sap olmalı...