Ocak yangını
Bulutlara ekilmiş yağmur tohumuydum.
Döküldüm çözülmez bir gece lisanından.
Farkındaydım an sağanak yağacaktı!
Ve ben;
yaralı kokana bir tanrıça kaçıracaktım..
Sırtımda taşıyarak…
Terk edilmiş hatıralardan,
acı kaynattığımız anılardan…
……………………………! ! !
Sanırım bir yüzyıl bulamayacağım,
dudaklarıma düşen bu sıcaklığı…
Hiroşima yeşermedi, bununda ötesi malum.
Dudaklarım da sevişmeyecek bir yüzyıl…
Ama yeter ki, sen devirme başını! Kokana..
Kaşlarını çatıp iki kirpik arasına,
kurşun sıkma!
Yeter ki sen bu azamete üzülme!
“Yeter ki, üç liraya alınan gülleri dövme!
Küfretme, uykusunu bozduğumuz geceye!
Elim değmişte olsa, hiç suçları yok onların!
Balıkları öldürme …! ”
Şiddetli bir lodos gibi bakarken sen bana
Senin bildiğinin haricinde,
belki de kocaman bir hiçim…
Gelirken yağmur tohumuydum saçlarına düşecek
Şimdi ise zarafetimin kiri içerisinde,
Yolum bir yağmur kadar uzak..
Belki kırıldım.
Bana çekilen kılıcın rengine…
Kırıldım belki.
Zoraki dudaklarımın öpülüşüne.
Kırıldım açıkçası o birden kaybolan hevese…
Ama yinede bu fırtınada,
Bir istisna olduğumu unutmuyorum.
Ama sende unutma! ! !
Dikenli telle çevrilmiş,
sıcak yüreğimin içinden geçebildiğini…
…………………………!
İki yanı birbirinden keskin,
Bir bıçağız; senle / ben.
Sen; senle yaşayan tüm erkekleri kes.
Bende bu kaçak girdiğim şehrin
tüm kadınlarını.
Nasıl olsa tek şahit; sen / ben,
birde şu nankör bıçak…
Sonra ezberinde ki aşk gibi
terk edebilirsin beni.
Kül bile inkâr ederse ateşi
sende et…
Çıkart at, o vakit bedeninden.
Giydiğin o beyaz buluz gibi beni…
Bir umut varsa benim için,
sürgündür artik.
Çokta fazla kalmadı zaten!
En fazla birkaç ihanet sonrasıdır,
göğe ayak basmam…
……………………….
Musalla taşına düşer,
yıkanır beden…
Ne soğu bilir, nede sıcağı ten.
Boyumca günahımda olsa
Sarılıp giyinince kefen.
Ne yetmiş santim darlığı kalır bu toprağın.
.…Nede bir buçuk metre derinliği mezarın.
Hüzün göğe çıkar, aşk dibe batar….
Kayıt Tarihi : 1.2.2010 16:33:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
