Ocak Sonu Şiiri - Halil İbrahim Gemici

Geçen yıl,
Ocağın son haftaları...
Hayatımın belki de en güzel haftalarıydı.
Çok güzel anlarımdı.
Çünkü o aralar tanıdım seni.
O aralar konuşuyorduk seninle tatlı sert.
Başkaları da oluyordu belki; ama
Ne önemi var ki,
Benim gözüm,
Senden başkasını görmüyordu.

Deli doluydun, hayat doluydun,
Bir pazartesi akşamı konuştuk senle,
O hafta kalbimin sesini dinledim,
Hep senin ismini anıyordu kalbim,
Nefesim,
İnlemekli oluyordu,
Aklıma sen gelince.

Saçların,
Saçlarınla çok oynuyordun,
Kırmızıya, maviye; hatta bir keresinde,
Mora da boyatmıştın,
Sen sürekli saçını boyuyordun; ama
Ben her boyadığında daha fazla,
Tutkuyla bağlanıyordum sana.
Çünkü çok tatlısın,
Her renk yakışıyordu sana.

Hele konuşman vardı ki,
Ne kadar da hoşuma gidiyordu.
Ben hayatımda senin kadar güzel konuşan
Bir kız tanımadım.
Senin gibi güzel konuşana rastlamadım.

Bir sefer de cuma gecesi konuştuk,
Neşeliydin;
Bir başka cuma akşamıysa
Canın sıkkındı,
Belli etmemiştin;
Ama ben anlamıştım.

En son beş altı ay önce gördüm seni,
Yine bana takılıyordun,
Ben hiç durur muyum,
Ben de başladım sana yazmaya.
Daha sonra gittin;
Ama bir daha göremedim seni.

Çok üzülüyorum,
Belki de seni bir daha hiç göremeyeceğim,
Seni göremezsem,
Duramam ben,
Nerdesin?
Yine gel, lütfen gel.
Ben, kendimi seninle buluyordum,
Böyle gidemezsin,
Tekrar gel, lütfen.

Seni bir daha görmek istiyorum,
Başka da hiçbir şey istemiyorum,
Lütfen yine gel,
Haberdar et beni.
Sensiz,
Boş biriyim ben bilirsin,
Beni yalnız bırakma.

Sana çok ama çok aşıktım,
Bilmiyorum, hala aşık mıyım?
Ama şu gerçek,
Sensiz yapamıyorum, yaşayamıyorum,
Vallahi yaşayamıyorum bak,
Canını sıkmam senin,
Uğraşmam senle,
Sadece,
Sadece konuşmak istiyorum,
Çünkü ben ancak senin yanında
Mutlu olabiliyorum,
Sen olmadan olmuyor işte,
Elimde değil,
Bu yüzden gel,
Geri dön,
Senin için azıcık hatırım varsa,
Tekrar gel,
Yalnız başıma bırakma beni.