Ocak Başı Şiiri - Selahattin Bakır

sultan anam can anam
yana ve kavrula,
oturmuş ocak başına,
titrek elleri ile
harlamaya çalışırken ateşi
köz değmiş yüreğine.
İs karası göz bebeklerinde
umutlar tükenmiş, umutlar sönmüş,
nasırlı ayak tabanlarını sokmuş külün içine,
kömürleşmiş bedeni,
yitirmiş umudunu.
ayakları önünde yanan ateşe inat,
ayaz yemiş sırtından, ayaz yemiş can anam
uzak durmuş ateşten,
yanmaktan olsa gerek, nefret etmiş güneşten,
hep karanlıklara sığınmış
karanlıklarda okumuş sevda türkülerini
karanlıklara gömmüş tüm ümitlerini
içini çekti karanlıklardan öte
çıkan dumanı seyretti bacadan yukarı,
raks eden kızlara benzetti kendince
bir köz parçasının ucunda
öyle bir duman vardı ki,
tüterdi ince, ince
hoşuna gitti bu dumanı görünce
dumana kattı gönlünü
kıvrılarak gitti uzaklara
bir umutla
belki bir aş, bel ki bir iş sevdasıyla,
yokladı etrafını bir el yordamı ile,
aldı, sıktı avuçlarında
savurdu dumana karşı
titretti san ki arşı
sultan anam, can anam,
filiz olup yeşertti, kurumuş bedenleri
unuttu geçmişini, yok saydı gidenleri,
ne bir of çekti, ne pişmanlık duydu,
gönlü sevgi doluydu.
şimdi ocak başında, kendisini bilmiyor,
aleme hayat verdi, alem onu görmüyor.