Ocak Şiiri - Fikret İzgi

İki ayrı dünyanın insanıydık belki
Belki burçlarımızda uyuşmuyordu ben pek anlamam
Anladığım tek şey vardı ve adı aşktı..

Sana her eylül yeni bir güzellik katardı
Bende ise herşeyimi alıp götüren ocaklar saklıydı
Soğuktu sensizliğim kadar
Ve kar düşerdi toprağıma bir çığ gibi
Ellerini arardım yokluğunun buzulunda
Soğuktu ellerim hiç ısınmazdı
Uzatsam elimi derdim
Ellerim kanardı
Ocaktı ve ellerim birdaha hiç bir eli bu kadar aramayacaktı

Yıllardan bilmem kaç aylardan ocaktı
Ve bir çocuk doğacaktı
Doğum sancılı hava karanlıktı
Soğuktu, ıssızdı sokaklar
Ama bu çocuk her şeye rağmen doğacaktı..
Aylardan ocaktı..
ve gökyüzü alabildiğine karanlıktı
Sokaklar, caddeler kısacası tüm şehir ıslaktı
Aylardan ocaktı..
Neydi bu gizem, bu esrarengiz varoluş hikayesi
Neydi yada ne değildi
25 ocak sonra daha iyi anlayacaktı..

Karanlık..
Hayatını geçirdiği her yer karanlık
Baktığı her duvar zifiri siyahlıktı
Bir gül koparsa, daha dakikalar dolmadan ellerinde kararacak
O sadece güllerine bir mezar daha kazacaktı
Ve aylardan yine ocak olacaktı

Yağmur..
Gözleri hep ıslaktı
Ne zaman ağlasa bir yere mutlaka yağmur yağardı
Her göz yaşı kararmış bir havanın habercisi
Her ıslak ve karanlık hava onun sancılı doğum günü olacaktı
Ağlardı..
Yağmurluydu Ve hep sağanak yağardı gözleri..

Aylardan ocaktı.

Dirseğini dayadı masanın üzerine
Başını ellerinin arasına aldı
Kalbini masanın ortasına koydu
Saatlerce baktı
Anladı ki bir yerlere yine yağmur yağacaktı
Soğuktu, karanlıkta ıslaktı sokaklar
Anladı
Bir daha doğmayacaktı
Kahretsede hayata, hayatı karanlık, sokakları ıslaktı
Ve hayatı bir aydan ibaret..
Oda ocaktı..