Ocağımı Saçtın Şiiri - Abbas Paksoy

Gidenden, beter ettin beni.
Büyüdü, göbeğiyin eni.
Seni gidi de, hınzır seni.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Evi, evin gibi görmedin.
Kavgasız, hiç sofra sermedin.
Nedir ki, senin, böyle derdin.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Ne yaptımsa, hep karşı çıktın.
Sabah, keyfine göre kalktın.
San ki, kafama kurşun sıktın.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Çocuğumu, ilk günden gördün.
Bakarım diyerek, söz verdin.
Vurup vurup, yerlere serdin.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Balayı bile, göstermedin.
Öğütler verdim, dest durmadın.
Beni severekten, sarmadın.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Her gün, dedi kodu getirdin.
Sırrımı, dışarı yetirdin.
Olan aklımı da, yitirdin.
Ocağımı saçtın, sen kadın.

Kart bedene, gonca gül dersin.
Mevla’m, gönlüne göre versin.
Paksoy’um da, murada ersin.
Ocağımı saçtın, sen kadın.