Objectophilia Şiiri - Metehan Karagöl

Kanı damarından taşan
Her daim konuksever yeniyetme şair
Ödünç aldığı saati, kaptana geri uzatıyor
Kaptan, ona maydanozlar sunuyor
Ona, sessiz korular armağan ediyor.
Kaptan, ona, beklenen bir ürpertinin
İnsanı nasıl ansızın gömlek cebinden yakaladığını anlatıyor.

Şair, kaptana olan hayranlığını gizlemiyor
Çarpık bir tebessümle süzüyor onu kaptan
Şair gözlerine bakıyor ve uykuya dalıyor.
Rüyasında babasına rastlıyor
Babası vakur ve üniformalı,
Babası genç ve körpe sakallı,
Şair, babasına bir soru soruyor
Babası anlaşılmayan bir lehçeyle cevaplıyor
Evliyaların ve parlamento üyelerinin cevabını aradığı soruyu

Kaptanın suratında yaygın bir tedirginlik var
Hemen çağırıyor en güvendiği adamını
Adamı, ona samanlar ve bal petekleri uzatıyor
Kaptan meraktan deliye dönüyor
Neden biteviye süren seyahatinde
Yolunu dağ çiçekleri ve kırlangıçlar kesmiyor
Adam bu, bilmeceye bıyık buruyor
Silkiyor omzunu ve geniş çehresiyle sırıtıyor

Şair ilk-sendiği babasıyla vedalaşıyor
Derdini artık kimselere anlatamayacak
Koluna yapışan gamsızdır damgası
Onu, geçtiği yurt odalarında beyan edecek
Soysuzlar ona latince öğretecek.
Barış zamanı,
Kantincilik yapan eski savaş pilotu,
Ona koyun yünlerinden okyanus yapmayı öğretecek
Bitti artık işim, keyfim yok dediğinde
Koltukaltında saklı duran kitabı hatırlayacak

Kaptan uçmayı özlemiş olacak
Mütemadiyen leğendeki suya dalıyor
Belli ki göz koymuş suya
Suya karşı, cinsi arzular besliyor
Buna olanaksız diyen adamını
Boğuyor, çok da derin olmayan leğende

Şair yaprak sayıyor: yeşil ve sarı
ve siyah ve armadillo.
Bir düşünüyor kendince
Acaba İsa 40 yaşında neredeydi
Ve sümbüller neden parfüm sergilerinde başat olur

Leğen, utancından kızıla bürünüyor
Kaptan vazifesinden bıkıyor
Yürüyor güverteye, ayakları yorgun
Tutuyor titrek elleriyle küpeşteyi
Atladı atlayacak mâni yok
Derin bir iç çekiş
Ve alabora.