O zaman yaktık Şiiri - Orhan Özçelik

Cemreler olmuştun gelişinle,
Toprağa havaya suya dğil.
Gönlüme ruhuma tüm bedenime,
Seninle hayat bulmuştu yüreğim,sevginle.

Büyüdü gönlüm,taze sürgünler verdi,
Boylu boyunca dolaştın her yanımda.
Sanki hiç gitmek yok der gibiydin,
Bütün bu benin sahibi sendin.
Sendin pınarlarından veren o can suyunu,
Ellerinle beslemiştin ektiğin her tohumu.
Bir çölden yeşil bir bahçe yapmıştın,
Yeşertmiştin karakışı bahar gelmeden.
Uçsuz bucaksız engin denizler gibi mavi,
Ve gelincikleri kıskandıracak kırmızı.
Her bir güzelliği özenerek yerleştirdin,
Sen gönlüme her türlü baharı getirdin.
Yoktu ki bir korkum hayattan,
Her şey seninle güzeldi,
Mutluydum seninle olmaktan.
Her güne bir huzur tarlası yapıyordun,
Boy boy mutluluklar yeşertiyordun,
Kısacası sen sevmeyi biliyordun.

Ve sonra umulmadık bir anda,
Kara bulutlar geldi,ardından kasırga.
Her yer talan,her taraf toz duman,
Ne bir bahar kaldı geride,ne de bir fidan.
Sildi bütün hatırları aldı götürdü,
Benim bu gözlerim,kıyameti o zaman gördü.
Sonuydu bütün her şeyin artık,
Biz dünyayı o zaman yaktık.