Ö(z)lüyorum Şiiri - Fırat Yetiş

Her gün sana ilk gelişim;
Kendimden hep geçişim ,
Yine öyle bir zaman,
Ömrün durduğu yer tamda heyelan..
Dışarısı ayaz ,
Yüzüm ise kaskatı beyaz..
Kurşunlara gelmişim ,
Sürgünlerden geçmişim ,
Sesimi değdir dudaklarına
Bırak sözcüklerim çarpsın kulaklarına..
Parça parça olsun efkarımın sana açılan kapısı,
Bak yüzüme nolur,
Bıçak bıçak kestim zamanı,
Üstüme seni giydir ,
Kalmasın bedenimin kahırları..

Gündüz ortasına geceden kederler düştü şehre ,
Gidip gelmedin ya ,
Vakit bende her dem gece!
Sesim çıktığı kadar bağırdım adını sokaklara ,
Seni bulmak mı ?
Hep kendimi buldum sesimin yankılarında..
Biliyorum gelmezsin ,
Ardına saklandığın perdelerden görünmezsin..
Sen benim ,
Zemheride ki ateşim,
İlk Türkü yakışım..
Tek şiir yazışım,
Züleyha sade aşkı bilir ,
Ve Yusuf ise sabrı ..
Niye kimse bilmez beni ?
Ayrılığına ömrümü bırakmışım !

Bilirsin hiç hükmedemedim zamana !
Yüzümü döktüm ayaklarına,
Acımadın !
Gidişinin tozları dizildi boğazıma.
Yüreğimde depremler oldu !
Gökkubbem devrildi !
Sen yangınlarını al
Ben kalem kalem susuşlarımı,
Sen öfkeni kinini al
Ben avaz avaz özlemlerimi,
Sen kendini al,
Ben ise bize dair kalanları
Dönüp bakma geriye ,
Kendimi yaktım ikimizin yerine..
Vakit yok artık..
Dokunma sen kesiği yanlarıma
Ö(z)lüyorum sadece...

Suretime suretinin küstüğü gece,
Ölmek istedim..
Zehir içtim ayrılığının şerefine.
Ö(z)lüyorum
Nasıl kestiysen bu aşkın sesini ,
Kabuksuz yaralardan kanattım hisleri mi !
Sen kaybından giderken,
Aşk Temize çekmiyordu beni ,
Gözlerimde ıslanmış şehrin caddeleri ..
Şakaklarımda gidişinin ağır yarası..
Ve hiç bir sokak lambası bilemedi,
Özleminden intihar ettiğimi..