Açmadan soluverdi yüreğimdeki güller
Birden ikiye katlandı bitmeyen hüzünler
Bir sabah kurşuna dizildi bir bir hayaller
Severken ayrılığı öğretti bana o yüzükler
Ancak sevenler anlar bu kötü halimden
Rehin olmuş kalbim kaçamaz sevgisinden
Artık hiç eser kalmadı o neşeli günlerden
Gülerken ağlamayı öğretti bana o yüzükler
Her günün sabahı benim için bir umut oldu
Üzerime hep güneş yerine karanlık doğdu
Gözünün önünde tanrım beni mezara koydu
Yaşarken ölmeyi öğretti bana o yüzükler
Kayıt Tarihi : 11.3.2003 14:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!