O Yiğitler Şiiri - Mustafa Dilekci

Zihninden gül damlayan o gökçekler
Bilirim diyâr diyâr gezecekler.

Ümitsiz gönülleri şahlandıran münâdi
Öksüzlerin annesi, yetîmlere mevâli
Sessiz soluklarında konuşturan cibâli.
Yitiklerin bağrında sükûn bulduğu vâdi.
En sâde nakarat, bir güzel dörtlük misâli

Zihninden gül damlayan o yiğitler
Bilirim bir gün elbet gelecekler

Baba yüreğine akan hazîn gözyaşıyla
Mahzûn bir annenin şefkat-âlûd telâşıyla
Kucakları dolup göklerden rızâ bahşıyla.
Arşınlayıp en şaşırtıcı mesâfeleri
Bırakıp bir yana cennetleri, kevserleri

Kalbinden gül derilen o yiğitler
Şüphemiz yok, muhakkak gelecekler.

Aratmadan o güzelim gönülsüz ilkleri
Hiç eksilmeden yüzlerinde gülücükleri
Hassas ruhlarıyla andıran kelebekleri.
Kucaklamadan yeni doğmuş yavrularını
Terk ederek ardında sıcacık yurtlarını.

Zihninden gül damlayan o gökçekler
Emîn olun her gönle girecekler

Yıldızlar aydınlatan ışıktan yüzleriyle
Tâze bir aşk sıcaklığında gönülleriyle
Bahçesinde baharın tûtiyâ neş'esiyle
En yüce dağları aşıp tepeden tepeden
Ne bir karınca ezip, ne çiçek çiğnemeden

Gönlünden gül dökülen garîb rindler
Yeni bahârın türküsünü söyleyecekler

Ellerinde bâde,tüm mâsivâdan âzâde
Sunuyorlar herkese, yâkuttan bir kâsede
Sarhoşluk kar etmez, içerler ölüm verse de.
Rahmeti temsîlen bütün bir cihan yüzünde
En yakın çizgiyle ilklerin izdüşümünde..

Dillerinden gül dökülen gökçekler
Belli, son sözü onlar diyecekler
Yakındır, birgün elbet gelecekler
13.03.2015