----O Yâri Ben Yağmura Emanet Ettim...

Yüreğine salıncaklar kurup
bir ileri bir geri gittiğin de
ne kadar saçmaladığını
nedeni belli olan bir sonuçsuzlukta
geceye ne kadar borçlu olduğumuzu
şiirlerin tek suçlusu gözlerin olduğunda
gel desem de aldırma
galata köprüsü martıların barınağı
bir bardak bira ve sigara dumanı
balık tutanlar ayrı bir dünya

gelin olmuş susmuş martılar
bir parça simit düğün hediyesi
yalanlarımız mutluluğumuz hayallerimizin susuzluğunda
bahar gelmiş çiçek açmış bize nesi
neyimize gerek gül goncası
sürgünler içinde suskun bir firariyim gözlerinde

gözümün yaşı Marmara’ya karışsa
yüreğimde salıncak çaresizliği
bir ileri bir geri
gözlerimizde at gözlüğü gerçekliği
yorgunuz demokratlar kadar
oysaki yorgunluğumuz İstanbul sokaklarından
İstanbul’un yolları ihtiyar, bizlen alakası yok…

bağımsızlık adına Dolmabahçe önünde atılan karanfiller
zamanında coniler atılmıştı buradan denize
canım gözüme sürme elini orada sen varsın
vefasız geceler firarime kast ediyor
saldırıyor cümle fazlalık tümce kelamıma
şiirlerin tek suçlusu gidişin oluyor
bilinir ihanetinin sebebi İstanbul’dur
İstanbul ihtiyar yine ama delikanlı ama gururlu
onca namussuzun arasında güneş gibi namuslu

taksimde bir mayıs sabahı telaşı yine sırtımızda
gönlümüz kelepçeli milyonlar içinde
içimizde yürek yüzsüzlüğü sevdamız
gel desem aldırma, küfür et, “şerefsiz” de
sonra gidiş sebepsizliğin şiir olsun
sözlerine düğüm atar saklarım tarih olur ah edişin

helaline bir selam gönder nerede olursan
muhtaç olduğum sevda yüreğinde kudretlidir
ne duruyorsun İstanbul piç oldu yine bir simit parasına
nokta nokta zamanın nokta nokta saygısızlığında
sana tükettiğim nefesten ürettiğim bu şiir
namussuzum ellerimin yalansızlığından damıtılarak
güneşten merhabalar taşıyorum sana sıcak oldukça

o yâri ben yağmura emanet ettim
sel aldı götürdü…
kabahat ben de değil, yağmur da
nitekim emanete ihanet etti…