O Yalnız Ağaç Şiiri - Cemile Düzgün

Bu şiir Beypazarı'nda Askerlik yapan oğlum u ziyarete gitmem sebebiyle doğmuştur. Beypazarı çok ilginç bir yöre... Tarihi,jeolojik, kültürlerin başlangıç yerlerinden oluşu, coğrafik yapı olarak da KARADENİZ e göre çok farklı izlenim bırakmıştı üzerimde. Oraya giderken de, gelirken de gözlerimi tabiatı izlemekten geri alamadım. Öyle bir yere geldik ki derin vadi ve platoların öyle ürkütücü hem de öyle sihirli duruşları var dı ki anlatamam. Gözlerim bir anda o derin vadilerden birinin en yüksek yerinden çok dikey bir çizginin kenarında kayalara tutunmuş yapayalnız bir ağaca takıldı... O çok çok yalnızdı. Çok çaresizdi.Çok kederli ve zor bir hayat sürdüğü her halinden belliydi. Ana yoldançok uzaktaydı ve bulunduğu yere kartallar bile zor tutunurdu.Dört elle sarıldığı, dost bildiği sevgili, 'denize düşen yılana sarılır ' mantığının hissedildiği dostluk her an bitebilir gibi görünüyordu. O sarp, çırılçıplak kayaya o çam tohumu nasıl varmış yerleşmişti? O kızgın kayalara tutunmuş bu can hayatını nasıl devam ettirebiliyordu? Orası, zerre toprağın var olabilirliği ni mantık almayacak görünüşte bir yerdi. Hakikaten fazlasıyla etkilenmiştim. Bu şaşılası yaşam mücadelesinden yüreğim ürpermişti. Aynı zamanda derin bir varoluş gayesine sürüklendi düşüncelerim... Bu şiirimi daha sonra BEYPAZAR lı olduğunu öğrendiğim kıymetli Barış DOĞAN'a ithaf ediyorum...