O / yalandılar Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Çocukken oyuncaklar alırlardı bana
en çok da arabayı severdim
onlar sevinirlerdi oyaladıklarına
bense direksiyonu istediğim yöne çevirirdim!
Onlar sanarlardı ki bir şey bilmiyorum
canımın istediği yere toslardım
beni oyaladıklarının acısıyla
durmadan zarara sokardım!

sonraları,bulutlardan akan her damlada
avuçlarını açıp
pembe düşler beklediler
boyları boyunca...
Halbuki sırtlanmıştım
dikenleri
farkedebilsinler diye.
göz kapaklarının içi renginde
bakıyorlarken her yere
bense gücümü veriyordum dikenlere
değsin diye bir yerlerine...

Oyalayanlar oyalandılar
yaşamları boyunca
dudaklarımdaki nemi
bir tat olarak görürken
hissetmediler o ince zardaki
yarınlara emanet ettiğim küfürlerimi

anladıklarında her şey geçmişti
kafaları yerde,
zaferin ta gerisinde düşündüler
düşürdükleri düşüncelerini...
Geçmişteki kahkahalarının
kendi mezarlarına toprak olduğunu,
ihanetlerinin bir kurt misali
kendi bedenlerini yokettiğini
anladıklarında;
Ben en sevdiğim oyuncağımın
resmi cebimde,
direksiyonu da yüreğimde
sırtımdaki dikenlerimle
yine yollardaydım yollardayım
ben en güzel oyunlardayım!