O Y Alan In Şiiri - Mecit Aktürk

Vaatlerin fay hatları sarsılınca tam yerinden
Umuttur altında kalan seçim denen heyelanın
Kaybedenin kanatları kırılırken kederinden
Farklı diyen varsa yalan; ardır adı zay olanın

Değişen ne lisan, aksan, ne kıravat ne mal noksan
Karakteri yerle yeksan; dün adamdan sayılanın
Çekmek varken Zülfikârı, nasıl derim akıl kârı
Artıyorsa itibarı hırsızlığı yayılanın

Henüz derya durgun, lakin, kış geliyor kalmaz sakin
Kursağında öfkeyle kin; yoksulluktan bayılanın
Talihinden alıp ye'si, kader sanmış dar kafesi
Dâra çeksen çıkmaz sesi; mal yerine koyulanın

Politika sığ bir nehir; sağı da bir, solu da bir
Sırıtırken zerki zehir; başı büyük bu yılanın
Lider sanki mukaddesi, sormuyor hiç "neyin nesi?"
Açlık koksa da nefesi zamlar ile soyulanın

Az inlerken naz babından hüzün taştı söz kabından
Hüzzam düştü mızrabından; sazından haz duyulanın
Sızım vardı yandı geniz, yangınıma şahit bu iz
Oturmayın sessiz sessiz; bir kez de siz dayılanın!

***
Dünkü "Harun" olmuş "Karun"; boşalan bir senin kesen
Karakteri değişiyor milletten çok oy alanın.
Haksız isem boynum vurun; güden belli, güdülen sen
Neticesi hep esaret; sen oy/unun o yalanın.
Ömür biter, bitmez sorun; iki yol var, bil, esâsen
Ya çekilen "yeter!" deyin, ya da yine oyalanın.