O Vakit Şiiri - Ahmet Üveys

En çok da bu zamanları severim
Hani çocukların iftarı beklerken
Seksek oynadıkları zamanı

Yarası kabuk bağlamış toprağın
Islanmadan yumuşadığı vakit

O vakit uçsuz bucaksız gölgeler küçülür
Gözü kamaştırmayan,
Yer aynasında görür kendini kerpiçten duvarlar
Ellerinde çay bardakları göz kırparken pırıltıdan damlalara
Sabahın seherinde Komşuların uğrak yerleri

Kedilerin serçe yavrularından
Dizlerini kanatan yaramazların
Omuz omuza yürüdükleri
Güz görümlüğü almış nazlı tarlaların sahibinden
Herkesin birbirinden hal hatır sorduğu vakit

Sılayı bekleyen elleri çörek kokulu anaların
Tozlu ocaklarını ilk açtığı gün
Aniden gelen kırlangıçların sesinden kulakları çınlayıp
Büzülüp etrafında toplanan gökyüzünden
Pullu mektuplardan kokusu hiç gitmeyen
Acısı ıslanmış toprak yarası kadar taze aşıkların
Herkesin birbirinden haber aldığı vakit

İşte o zaman
Her ama her yaşımda hep o ân’a dönerim
Hani nasıl desem
Hep o seni ilk gördüğüm vakit gibi
Herkesin bir senden gördüğü vakit gibi
Ananın asker oğlunu
Babanın gelin kızını
Kurak toprakların
Dereden gelen ırmak boyunu
Sürüden kaybettiği çobanın kınalı koyunu

Herkesin içinden kopup gideni
Bulmasa da, bir yerlerde gördüğü ân’a.

01.02.2016