O Titrek Işık Şiiri - İsmail Temiz

eni düş kırıklıklarımı anımsamaya çalışıyorum, içimdeki boşluuğun sen olduğunu sanıyorum.... çabaladıkça batıyor, battıkça yok oluyorum... birşeylerin ters gittiği her halükârdan belli, düzeltmekse bana düşüyor... çabalıyorum ama olmuyor... başıma buyruklığun bir sonu olmalı. aynaya baktığım yüz bana yabancı geliyor... tanıyamıyorum... gece yarısı aralıyorum perdemi, esen rüzgar eşliğinde seyrediyorum devri alemi.... taaa oralarda karanlığın ortasında. arıyorum kendimi,... sönmeye yüz tutmuş bir ışığı fark ediyorum. herşeyden uzak,bir başına... bende brudayımd ercesine, ışıltısını yaymaya çalışıyor... incir ağacının yapraklarının arasında kayboluyor arasıra... rüzgarın esintisi nefes alışımı zorlaştırıyor.... uçuşan tozlar gözlerimi nemlendiriyor. gömleğimden aşağı dökülen yaşı, düşüncesizce koluma siliyorum... nemli gözlerimle o ışığa bakıyorum... incir ağacının yapraklarının arasında kayboluyor arasıra... ve gözlerimd eli gibi o titrek, sönmeye yüz tutmuş ışığı arıyor... bilmiyorum neden beni, bu kadar etkiledi... belkide taa orada, uzakta ve bir başına, herşeye rağmen orada olmasıydı beni etkileyen.... bende o ışıktan uzakta... işte burada, bir başıma ve dimdik ayakta, yaşıyorum alnıma yazılmış yazının yaşantısını, yaşıyorum kaderin aban kurduğu bu hayatı...