O Telefon Hiç Çalmayacak Şiiri - Çizgili ...

Ne o telefon çalacak, ne bir gün bana gel diyeceksin… İki yanımdan akıp giden ömür misali yanımdan bakıp geçeceksin. Ben, orada burada şurada, öylece seni bekleyecek ve hasıl olan maksatla teselli bulacağım. Durmak şöyle dursun bir an bile duraksamadan geçip gideceksin… Zaman dursun isterken ben; sen bir ömür gibi akıp gideceksin yanımdan. Maksat… Hasıl olacak!
Velhasıl ne o telefon çalacak ne de bana bir gün gel diyeceksin. Ben her gece her gece, gecenin karanlık ve izbesinde kaybolacağım. Sessiz… Sedasız… Manasız.
O telefon hiç çalmayacak. Asla gel demeyecek bana sesin. Takvim değişecek, asır değişecek, bin yıl geçecek belki üzerimizden ama ne o telefon çalacak ne de bana gel diyeceksin.

“Yapmazdı, beni böyle kendi başıma bırakıp, ne halin varsa gör dercesine, adımlarını, bakışlarını, yolunu çevirmezdi. Beni düşündüğü için mi böyle yaptı. Yok, öyle olsa, ne olursa olsun, 7 kere de olsa düşünür bir yolunu bulurdu. Bulurdu beni. Zeynep'e söyle beni engellesin diye haber göndermez, zaten sesimi çıkartmayacağımı bilirdi. Hem ne demeye kırdı kalbimi de, ‘çok mu kıymete bindi, baksın işine gücüne’ diye haber gönderdi? Bilmiyor ki kimsenin kıymete bindiği yok, ben hala salak salak her şeyi düzeltmeye kalkışıyorum sadece. ‘Söyle ona elimden ne geliyorsa, üstüme ne düşüyorsa yapmaya hazırım’ dedim ben. Oysa o, yolunu değiştirip, bilmediğim, anlamadığım, tanıyamadığım bir insana dönmüştü. Böyle yapmazdı. Bana bu kadar aşağılıkça davranmazdı. Demek ki öyle biri yoktu. Tüm bunlar, benim kafamda yaşattığım kişiyle ilgili beklentilerdi. Yerlerde sürünmenin anlamı yoktu. Bana bu saygısızlığı ancak o yapabilirdi ve o yaptı. Kendime saygısızlık yapmayacaktım. Ben bekledim, gelmedi. Beklediğim şey tüm bunları olanları, olmayanları, bundan sonra olması gerekenleri, konuşulanları, konuşulmayanları, başına gelenleri ‘en iyi arkadaş’lara yakışır şekilde dinleyip son kez minnet duyabilmek içindi. Değil miymişim en iyi arkadaşı? Bir yolunu bulurdu.. bulmadı. Beni düşündüğünden değil, kendini düşündüğünden yaraladı beni. Ben de artık onun dediği gibi işime ve gücüme bakmalıydım. Mutlu olsun diye haber göndermişti. Hoşça kalsın demiş bir de. Hoşça kalacaktım. Bekledim, yüzüme de söyler belki diye, magazine lüzum görmedi. Bir dal incecik papatyaya bir ömürlük şiirler sığdıran adam, onları atmamı, benim atamayacağımı bildiği için de benden aldırıp yakılmalarını uygun gördü. Magazinlermiş. Bilmiyordum. Öğrendim. Bir gece saat 3 sularında ağlayarak uyandığımda fark ettim. Öyle biri yoktu. O, benim öyle görmek istediğim, bana öğrettikleriyle hatırlamak istediğim biriydi. Ama yoktu. Hayaldi. Beklediğimde, yoktu. Beklerken, olmayacaktım.”

Ne o telefon çalacak ne de bir gün bana gel diyeceksin. Üzerimden yıldızlar geçip gidecek geceler boyunca, mevsimler değişecek, takvimler eskiyecek. Ne o telefon çalacak bir gün ne de bana gel diyeceksin. Ben dolu dizgin atlarla sözde senden kaçacağım. Sen dolu dizgin atlarla sözde benden kaçacaksın. Ama ne o telefon çalacak bir gün ne de bana gel diyeceksin. Ömür dediğin tükenip gidecek, dünya dediğin yıkılıp bitecek, mahşer dediğin elbet gelecek ama ne o telefon çalacak bir gün ne de bana gel diyeceksin…