O Tek/ne Şiiri - Necdet Arslan

Güz yapraklarının düşüşü gibi geçiyor zaman
Gözlerinde bulduğum sonsuzluk
Ufukları yutan bir deniz olup
Bozkırlar gibi uzanıyor ötelere

Güneş,rüzgarlar,yükselen buğu,hayal,avuntu,kokular...
Her şey karmakarışık

Kendimi kaybettiğim yerden
Ben’den ben’e uzanıyorum
Bütün yolculuklarım sana varırdı
Şimdi boşluğa yapışıyor adımlarım
Yüzümde donuklaşan eskimiş üşümelerle
O el’i arıyorum

Kaçıncı kez yenik düştüğümü bilmeden
Bastırılmış susuzluğum yer değiştiriyor ağularla

Gölgemi yalnızlığın dip dalgaları yutuyor
Maviye iz bırakıyor Kız Kulesi
Enginlere çarpıp parçalanıyor bakışlarım
Derken onlar da
Martılara teker teker yem oluyorlar

Bir ses,bir gülüş usuldan usula kıyıya düşüyor
Başka yönler…başka yollar...başka yaşamlar ne değin çok
Sırrına eremediğim bir gün batımı içinde
Bilincim benden kaçıyor

Biliyor musun,
Utandığım çaresizlikte yankılanıyor gülüşmeler
Ne'yim?
Neredeyim?
Sahi kalabalık içinde yalnız kalan o tek ne?
Yoksa ben miyim?
Neden yan yatmış da günlerdir suskun durur
Salacak sahilindeki o tekne!