Dom'un Çanı Şiiri - Mahmut Polat

duymadın yıllarca feryada-ı âhım
yıkıldı gitti bak gönül dergahım
zamansız soldu bağımda gülüm
-seherde inleyen bahtsız bülbülüm

bağrımı deldi de derdin-kederin
kurşundur içimde döner sözlerin
Kaf Dağının ardında ıssız bir yelim
-ruhumdaki lavlar senin eserin

orada eser mi bir acı rüzgâr
yakar mı içini hasret denen nâr
kaç bıldır geçti göçtü turnalar
-uğramadı bize bir taze bahar

o ışıklı şehri mekân mı tuttun
kıyılmaz mâzîyi nasıl unuttun
ne vakit duysan Dom'un çanını
-hatırla Sultanahmet'te o son ezanı

ham isen ha taş ha cevher
"her kaçan dildâre" demişti Gevher
sâdık benim ben kimdir ki Kerem
-Elest'ten beridir seni beklerem

ey yâr ıhlamurlarda çiçeklendiler
bir hüzün yumağı elemli ikindiler
kıldıydık seninle bir kavlî-karar
-"Elif'im!" bir seher vakti sesleniver

Urfa dağlar arasında bir dumanlı yer
yetişmez sesin susmuşsam eğer
varınca Bediüzzaman'ı bir soruver
-"bir Yâsin-i Şerif'de sen okuyuver

15.08.2016/Urfa