O Şimdi... Şiiri - Sami Çimen

Babasının kara
Can bal kızıydı o
Çocukken daha
Küpeli ceylanların gezdiği dağlardan
Toroslardan gelirdi rüzgâr
Islak saçlarını tarar
Portakal çiçekleri kokarken
Okşar giderdi

Oyunları
Oyuncakları değişmişti
Kulak memeleri delindiğinde
Portakalın, narın
Fark ettiğinde çiçeklerini
Korkmuyordu kelebeklerden
Al al olmuştu yanakları
Böğürtlenleri unutmuş
Birini bırakıp birini koparıyordu papatyaların

Sılasından uzaktaydı
Deniz yosun kokarken saçları
Kucağında kitapları
Göğsüne bastıra bastıra
Gidip geldiği okulunu
Yaşadığı o yılları unutamadı
Bir de
Yüreğinin derinliklerinde
Eli değmemiş eline
Yedi kat hüzünle
Sakladığı yarası vardı

Sabahları uyandığında
Düşlerinden
Bebek gülüşleriydi aklında kalan
Gördüğünde
Dayanamazdı bebek kokusuna
Beyaz atlısını düşünürdü
Mayalı hamur gibi göğüsleri
Kabarıp
Sütle dolduğunda
Onu bulmuştu
Gündüzü gecesi
Göğsüne bastırdığı
Kucağındaki şimdi
Ecesiydi
Anne dediğinde ise
Umut
Mutluluk kokan
Türküler, şarkılardı dilinde
Huzur dolu ninnilerle
Uyuttuğu Nur’uydu

İçinde yeşeren
Yedi veren
Gün geçtikçe büyüyen
Truva atı gibi
Göğsünde sinsice gizlenen
Düşmandan habersiz
Yüzünde hep gülümseme
Gittiği her yerde
Bir güneş gibi parlayarak
En olmaz denilen yerde
Uçurumlarda
Yorgun
Yavru, yaşlı kuşlara
Çiçekler, ağaçlar yeşertiyordu

O şimdi;
Çift yürekli
Aman vermediği düşmanına
Öfkesi, kini
Ve tek göğüsle
Bir Amazon gibi
savaşırken
Kiminin öğretmenim
Kiminin de abla dediği
Sevgi dolu diğer yüreğinde
Yüzlerce, binlerce çocuklarıyla
Umutları
Duygularıyla
Yani senin benim gibi
Yüzünde gülümseme
Sevgi aşk kokan
Şarkılar dilinde
Yine uçurumlarda ağaçlar, çiçekler yeşertiyor
O yavru yorgun kuşlara