O Sevgiliye Mektup I Şiiri - Özcan Ongur

Sana kendimi nasıl anlatayım
içimdekileri nasıl dökeyim
bilemiyorum, inan ki bilemiyorum
her gözlerine baktığımda
kendimi sende görmek
ama sana bir türlü ulaşamamak
tarifi imkansız acılar silsilesi
açık söylemem gerekirse eğer
bazen bu yüzden korkuyorum
sana hapsolup kalmaktan...
Sevginin belli bir ölçeği yok, hiç yok
bunu seninle bir kez daha anladım
insan kanıksayabilir mi bu derece?
dehşete düşüyorum...
Hangi başka bir göz çarpsa gözlerime
saklıyorum, sakınıyorum kendimi...
Sanırım gülüşünün sıcaklığı çarptı beni
şimdi kendimden habersizim.
Gözlerin öyle tuhaf bir çekim gücüne sahip ki
kurtaramıyorum kendimi
ve keza gülüşünde öyle.
Sevgin öyle bir ateş olup sardı ki çevremi
büyüdü, yangın oldu
tutuştu yüreğimin her karışı
ve hasret
öyle tuhaf bir yoğunluğa sahip ki
ne öldürüyor insanı
ne de yaşatıyor...
Bu bir şikayet değil kesinlikle,
şikayet etmek... hâşâ, mümkün mü sanki bu?
bilir misin diye soracağım
ama nereden bileceksin ki...
Aklımın hep bir köşesinde dolanırdı
şu kenti terk edip gitmek fikri
ve sen geldin
şimdi bırak bu kentten ayrılmayı
senden bir adım uzak kalmak bile gücüme gidiyor benim.
Söylenmesi gereken o kadar çok şey var iken
susmak zorunda kalmak
tutup içime atmak tüm her şeyi
dudağımın ta ucuna gelip
çıkmaya ramak kalmış cümleleri
müdahale edip gözaltına almak
gücüme gidiyor
yoruyor da fazlasıyla
oysa ki biliyorum
anlatsak birbirimize ikimizi
huzursuz olmayacağız bu kadar
ne sen, ne de ben...
Tüm kasvet yok olacak üzerimizden
izin versen çözülecek bütün düğüm
boğmayacak bir daha
ne seni, ne de beni.