O Ses'e Müptelayım Şiiri - Turgay Adlım

Ezel bezminden kalma bir sızı mı bu içimde?
Bu gurbet diyarında her akşam o kadim nidayı beklerim.
Kaldırımlar yankılanır adımlarımdan; yorgun ve kimsesiz...
O ses'e müptelayım, bilmezsin halimi.
Varlığım aşkınla tutuşmuş bir pervane (Ne fayda!)
Her dönüşüm sana, her yanışım o meçhul vuslata.

Nefsimin labirentlerinde aklım, pusulasız bir gemi.
Korkarım şuurum bulanır bu şehrin sahte ışıklarında,
Oysa yedi kat göklerden bir yıldız göz kırpar inatla.
Gönül kâbemde sensizliğin baykuşları öter.
O mutlak varlık inecek mi bir gün bu viraneye?
O ses'e müptelayım, bilmezsin halimi.

İsmin içime işler paslı bir hançer gibi.
Belki de bu yüzden her duam bir isyan çığlığı.
O ilahi ahengin girdabında kaybolmak istercesine,
Kendi külümden bir Anka gibi seninle doğmak.
(Ne çocukça bir istek, ne amansız bir sevda!)
Bir damla iken o ebedi ummanda bir gece vakti yok olmak...
O ses'e müptelayım, bilmezsin halimi.

Sen yoksan bu dünya bomboş bir han, avuçlarımda ayaz.
Kaldır artık gözümden bu hicap perdesini, aldatmasın serap!
Vahdet şarabınla sarhoş edip cemaline daldır beni,
Çünkü bu müptelalık, Ezel'de ettiğim yeminin ta kendisi.
Ve sen, ey Ses'in Sahibi...
Bu yeminden de, bu müpteladan da...
Kurtulamazsın.