O Seni Seviyordu Şiiri - Murtaza Akbaş

O SENİ SEVİYORDU

Bir hiç uğruna harcadınız,
Dünü, bu günü ve yarını.
Anlatmadan anlarsın sanmıştı,
Sana olan duygularını.

Bir kaç siyah tel kalmıştı,
Ağarmış saçlarında,
Ama...
On beş yaşın heyecanı vardı,
Sana olan duygularında.
O seni seviyordu.

Rotası meçhul, dümeni kırık,
Fırtınalı denizde, bir köhne kayık.
Dalgalar arasında dolanırken,
Bağlanmak istiyordu sana,
Bağlanmak istiyordu,
Katlanmak için, hayatın acılarına.
O seni seviyordu.

Çivisi çıkmış dünyada,
Sevdalar beşi bir arada,
Bir kucakta sızıp,
Bir kucakta ayılır iken, ihanetler şeref,
Aldatmalar onur,
Sayılır iken,
O,
Bir seni aldatamadı,
Birde sana olan sevdasını, anlatamadı.
O, seni seviyordu.

O, sevdana esir,
O, aşkına mahkumdu.
Bir divane, bir mecnun misali,
O, yalnız sana vurgundu.
Sevdası omuzlarında ağır bir yüktü,
Aşkı, kelimelere sığmayacak kadar büyüktü.
Ama suskun, durgun ve sessizdi.
Belki de çaresizdi.

Aşkı büyük olsa ne yazar, neyi değiştirirdi?
Sevdası kaplasa yeri, göğü ve arşı.
Bir korku sinmişti yüreğine,
Bir korkusu vardı, bir şeylere karşı.

Hayatta, olmassa olmaz dediklerin,
Allah’tan şefaat diler gibi,
Hayattan beklediklerin.
Arzuların... İsteklerin... hobilerin...
Kapısında arabası, bahçesinde havuzu,
Yatlar, katlar.
Kısacası erişilmez saltanatlar.
Çok şey istiyordun.
Oysa onun her halini de biliyordun.
Sen hayal aleminde,
O, geçim derdinde.
Senin hayallerin her gece,
Her gece ona kabus oluyordu.
O, yoksuldu,
Ama
O, seni seviyordu.

Bir akşam kafaları çekecektik,
Amacımız muhabbet,
Şöyle bir demlenecektik.
Bir sağdan, Bir soldan,
Acılınca muhabbet, sevda yolundan,
Zehir, zemberek duygular döküldü,
Yıllarca kilitlenmiş dudaklarından.

Son bardağı devirdiğinde,
Cehennem ateşleri düşmüştü yüreğine.
Dolu, dolu olmuştu kara güzleri.
Düğümler, düğümlenmişti boğazında.
Ve bir hıçkırık gizlenmişti mağrur sesinde.
Buğulanmış gözleri, boşluğu deliyordu.
Bir damla yaş, yanaklarından süzülüyordu.
Kapkaranlık dünyası da sanki kaybolmuş.
Sanki, yüreğine gömeceği aşkının matemini yaşıyordu.
Yaşadıkça, yaşayacağı hasretin sancısı.
Milyon kere, milyon kere lanetlediği,
Yoksulluğun buruk acısı.
Kor gibi yakarken yüreğini,
Buz dağına dönmüştü.
Sanki kanı donmuş,
Sanki, o bedeninde duyguları ölmüştü.

Bedeninde ruhunu bir hamal gibi taşıyordu,
Sanki çoktan ölmüş,
Şimdi kıyametini yaşıyordu.
Bıçaktan keskin bir sesle:
“Onu yoksulluğuma mahkum etmeyeceğim,
yeminim olsun, ondan başkasını sevmeyeceğim.”
Sevmeyeceğim demişti,
Ve
Sessiz, sedasız hayatından çıkıp gitmişti.

Murtaza Akbaş