O Şehir Şiiri - Hasan Okursoy

Üç yılımız geçti orda
kimse bilmez unuttuklarımızı
kaçarken yağmurda

hep taşkındı deremiz
gelip gittikçe yakın olurdu uzaklar
küçücüktü bıraktıklarımız
şimdi seker durur unuttuklarımız

küser mi ikindiye insan
öğrendiklerimiz sıcacıktı orda
yanık sesleri arkadaşların
çınlayıp dururdu yanımızda

yorulmuş gemiler içimizde
yirmi beş kuruştu gazete
bir gün sonra gelirdi o şehre

sağanaklarda
günler takılırdı aklımıza
yüz yirmi bir basamaklı merdiven
telaşlanıp kalırdı ara sıra

ne kaldı oralardan
yağan yağmurdan
köpüren denizden
dalgaların sesinden
koşturduğumuz çember
baksa da çocukluğumuzdan
hiç kopmadık o şehirden

ne güzeldi o günler
aklımız kaldı iskelesinde
her anında bir yağmur
bekler dururdu köşesinde

ne zaman
bir yaprak düşse güze
orada arardık gençliğimizi
yaşlansak da gözlerimizde

çekilince güneş
neler gitti içimizden?
düne düşen gençliğimizden
gün çekilmez oldu bazen

nereye gitsek bırakmaz o şehir bizi
ne söyler güneş üzüm karasına
ne yazar gelen mektuplar
yorulur kaçar akşamına

bıraktıklarımız bekler bir kıyıda
çocukluğumuz bilmez heybesini
bir atın toynağı saklar düşlerini
pınar unutmaz hışırtısını

yıllar sonra ağlasa da mevsim
savrulsa da düşen yapraklarımız
o şehir için
saklanır gülüşlerimiz

ne aldı isek
verdik terlesek de boncuk boncuk
yaz meyvesi üzerimizde iken
yaşlandık çabuk

kimse kalmadı oralarda
ikindi ile akşam arasında
öğretmenlik düşümüzü
yazdık sarı sayfamızda