Ne zaman kaçmak istesem bir sahil kenarında buluyorum kendimi.
Dalgaları seyir halinde yosun kokusunu içime çekerken.
Ne zaman kaçmak istesem bu şehirden, bu şehrin iki yüzlü insanlarından sahil kenarına atarım kendimi.
O sonsuz mavinin derinliklerine daldırıp gözlerimi kulak kabartırım sessizliğe.
Sonsuzluğa batırıp ellerimi hiç tatmadığım, hiç görmediğim, hiç bilmediğim mutluluğa dokunmaya çalışırım.
Ne zaman kaçmak istesem bu şehrin kuru gürültüsünden o sahil kenarında bulurum kendimi.
Dalgaların kıyıya dokunuşuna sanki ilk defa tanıklık ediyormuşum gibi büyütürüm gözlerimi.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta