O Sabah İnan Her Sabah Şiiri - Erbil Kutlu

O sabah, sanki her sabaha uyanıyormuşçasına uyanmıştım.
Yine güneş doğuyordu,
Yine ışıkları ile boğaza hayat vermeye and içmişti…

Oysa ki bu sabah çok farklı idi…
Güneş doğuyordu, o kızıllığını bana gösteriyordu,
Ama boğaz aydınlanmıyor,
Bembeyaz bir pus ile, sis ile akıntısına devam ediyordu.,
Sanki kıskanıyor gibiydi beni ve yüzümdeki mutluluğu…

Ayrılıyordum İstanbul’dan topu topu 1 hafta tatil yapmak için,
İlimin düşmanlarından bir sürede olsa kurtulmak için,
Oysa ki İstanbul, istemiyor gibiydi gitmemi,
Onu, o düşmanları ile yalnız bırakmama kırılmış gibiydi…
Ve istediğide olmuştu…
Uçağım tehir edilmişti, ertesi güne sarkmış idi,
Hal böyle olunca gidemedim, gitmedim İstanbul’dan,
Ayrılıp onu yalnız bırakamadım…

Oda bana mutluluğu adına tüm dünyadan soyutlamak adına beni dinlendirmek adına
Bir güzel sundu gözlerime;
Esra güzeli verdi bana, o çok sevdiğim boğazında yürürken,
Kimseler yok iken gözgöze getirdi bizi,
Sandım İstanbul musun sen yoksa?
Diyesim geldi bir an yalan yok,
Ama terk edip gittiği gün anladım ki,
Seven bırakıp gitmez,
Neden gideyim ki ben doğduğum ilimden?
Ben inanmam asla doyduğum yerin memleketim olacağına,
Çünkü İstanbulum hiç beni bırakmadı ki aç…

O sabah çok farklı idi…
Terkedilmiştim, ama İstanbulum yanımda idi koynumda idi balkonumdan baktığımda…
Herkes terk edebilirdi beni ama o asla…
Ben niye terk edeyim ki onu o halde?
Bu aşk ile seviştim onunla tüm güzelliklerini bir bir dolaşarak
Hiç üzmedi beni, herkese kucak açmasını kıskanmam dışında,
Hiç acı yaşatmadı bana…