O r t a n c a Şiiri - Deniz Yılmaz Yakut

Sokaklarda unuttuk çocukluğumuzu
Hatırlıyorum da
Bir saklambaç oyunundaydık en son
Öyle ıssız bir köşeye saklandım ki,
Ne ebe buldu beni ne de ben kendimi...

Tam ortasındayız işte hayatın.
Ne gülmeyi fark edebildik ne de ağlamayı...
O yüzden hep kursağımızda kaldı yaşadıklarımız...

Okul sıraları anlardı halimizden
O da ne kadar derin kazıyabilirsek derdimizi...

Şimdi daha iyi anlayabiliyorum siyah önlüklerimizi.
Belli etmesin diyeydi, kirli ellerimizi sildiğimizi...

Aşklarımız da oldu
Ve her fırsatta kazıdık bunu okul sıralarına...
Masum kalplere sapladığımız okların neler anlattığını;
O zaman anlamalıydık belki de.

Hep merak ederdim siyah beyaz fotoğrafları
Hayallerim bile flu olurdu bazen
Sanki geçmiş hep siyah beyaz yaşanılmıştı
Renksiz miydi hayat derdim.

Ama şimdi fark ettim ki
Asıl rengarenk bir hayatı siyah beyaz yaşayanlar bizlermişiz.

Her şey kolaylaşmış ama biz güçleşmişiz
Mesafeler kısalmış ama biz uzaklaşmışız
Mektuplar kadar zor değilmiş ama
Biz tek tuşa basıp anlatamamışız derdimizi...

Çocukken o kalbe sapladığımız okun tam ortasında kalmışız.
Ne aşkı bilmişiz ne de ayrılığı...

Sorsan dedelerimize cenneti yaşıyoruz
Ama sorsan bize aslında
Cehennemle cennetin arafında bir yerlerdeyiz.

Ne seccade üzerinde durabilmişiz -adam gibi
Ne de rakı şişesinin dibinde.

Siyah beyaz yıllarda doğup
Rengarenk bir şehirde kaybolmuşuz.

Ortasında kalmışız ya
O yüzden en şanslı görülen ama aslında
En şanssız olan bu neslin
'' Ortanca çocuklarıymışız ''