O Öldü Şiiri - Xalide Efendiyeva

O öldü...
Eslinde o doğulan günden ölmeye başlamışdı.
Sevgisiz xeyanetkar atanın, bedbext ananın himayesinde.
Yavaş yavaş ölürdü böyüdükce.
Onu sevmediyine heyat yoldaşı verdiler sevdiyinden mehrum ederek.
Gelen vurdu, geden vurdu heyat vurdu, her zerbeden biraz öldü hergün öldü.
Hamileyken ayrıldı, on il gözledi sevdiyini, xeste körpesiyle yalnız başına.
Eslinde yaşamırdı heyatla mübarizeydi onunku, tek ümidi sevgisiydi.
Her gün her saat her deqiqe gözledi.
İnadla inamla. Nehayet oldu istediyi, geldi sevdiyi.
İki oğlu vardı biri sevgisizden biri sevgiliden.
Amma heyatın zerbesi iz qoymuşdu onda, canlı meyid idi sanki.
Bir az çılğın, bir az esebi, bir az peşiman, bir azca da xoşbext (heyat yoldaşı qürbetden qonaq geldiyi zaman) .
Yox ölümcül deyildi xesteliyi.
O insan idi menfisiyle müsbetiyle.
O gözel idi ne vaxtsa.
O sevgi doluydu, o anaydı, qaynanaydı, o qonşuydu dostuydu.
Onu öldüren bu qeder milletin içinde yalnızlıq oldu, sevgisizlik, zenginlikden yuvarlanıb düşdüyü kasıblıq, aclıq susuzluq.
Sevgiye, şefqete ilgiye aclıq, insanlığa qayğıya susuzluq.
Heyat onu soldurmuş, deyişdirmişdi hem daxilen, hem zahiren.
Bir damla sevgi lazımdı onun içindeki gözelliyi keşf etmek üçün, ölümün elinden almaq üçün. Onu doğmaları da anlamadı, anlamaq istemediler belke.
O öımezdi, ölmezdi belke.
Laqeydlik öldürdü onu.