O Öldü! Şiiri - Hazret Seyda

Dertlerime ortak, teselli veren adama,
Sorarken söyledim, o yaşlı meyhaneciye.
Şimşekler çaktı gözlerime.
Gözlerim hüzünlü, melul melul ağladım.
İlk defa ağzımdan çıktı;
Titrek ve kısık bir sesi çıkıverdi boğazımdan
Anlatılmaz bir duygu yaşadı gönlüm.
Ama her günüm gibi,
Sol yanımın en derin köşesi yanıdı,
Gözlerimin feri kayboldu,
Çünkü;
Bende hiç ölmeyecek
O O ÖÖ L D Ü

Ben şimdi kime yazacağım
Kime şiirlerimi okuyacağım
Hangi birine yanacağım ben
Acının en kötüsü çıkmaz oldu içimden.
Bin asırlık çınar gibi kocada ömrüm,
Yaşlı ve berduş dilenciye döndü çehrem
Ben ayak uyduramam sensizliğe.
Bir başıma koca dünya dar geliyor artık.
Her an gözlerin geliyor akılma,
Sözlerin geliyor aklıma.
İçime işlenmiş ismin geliyor,
Baş ucumdaki resmini indiremem,
Yalvarırım toprağını eş gel.
Ne gamlar çekti garip gönlüm,
Ne gamlar çekecek bahtsız gönlüm,
Çünkü;
Bende hiç ölmeyecek
O O ÖÖ L D Ü

En çok gözlerine dalardım,
Tatlı mimiklerin ilham kaynağım olurdu,
Sözlerin beni sana bağlardı,
Hep arkandan bakarak,
Giderken ilk sen giderdin.
İlkleri hep sende gördüm,
Sende tanıdım, sende yaşadım.
En son yaptığın ilkinle yıkıldım.
Ben sana hasretim yokluğuna dayanamam.
Oy oy oy oy
Vay başıma topraklar başıma
Çünkü;
Bende hiç ölmeyecek olan
O O ÖÖ L D Ü !

Sen benimdin bir tanemdin.
Şu an ki son haykırışıma inan,
Şu an ki son haykırışımı duy,
SENSİZ OLMAZ, ASLA OLMAZ!

18 Aralık 2007 Salı
03:17:33