Ö.Ö.1.... Şiiri - Kemal Yavuz

Bilsem ki, yıl Ö.Ö. 1’dir;
yani, Ö.S.’ya bir yıl vardır
ve tam da o yıl dönüş yılındır,
sabık ömrümün en mutlu yılı bu olur...

Hele bir de aylardan Eylül’se
ve en Latif Rüzgarlar okşuyorsa saçlarını,
doğanın en Sonbahar’ını saçlarında okşuyorsam,
yapraklar hışırdıyorsa sol majör bir armoni gibi,
Okyanusun renginde seyrediyorsam gözlerini,
çiçek dallarından topluyorsam gonca sükûnetleri,
ömrün en cömerti sende süreğenleşiyorsa,
seninle yaşarım bütün mutlulukları;
sabık ömrümün en mutlu yılı bu olur...

Fısıldasan kulağıma benim için,
Hava kadar, su kadar zarurîsin desen
hayatımda, hayatımda!
İnan bana sevgilim, desem ben de,
sen de öyle, sende öyle! ...
Gönlümde ongunluk, ruhumda memnunluk
ve dünyamın en berrak günü;
sabık ömrümün en mutlu yılı bu olur...

Ben sende tutukluyum sevgilim,
Sen bende hükümran...
İzin ver söyleyeyim son dileğimi,
Güneş doğmadı henüz.
Son bir kez dokunman için,
son bir düş görebilirim hala...
Son bir sabahımız daha var.
Hala uyanamamışsam düşten,
yaprak hışırtılarının sol majör armonisiyle,
Ö.S.’ki yıllardayızdır artık...
Sakın ağlama sevgilim, sakın,
sorgu meleklerimi de ağlatırsın durduk yerde...
Senin,
onlardan çok daha güzel olduğunu anlatacağım,
onlara
ve bunun için yemin edeceğim.