İnsanın nefretle büyümez şânı
Muhabbettir,insan eder insânı
Güneş,aynı ısıtır bütün cânı
Aşkla, gelin mest edelim her yanı
Hoşnûd edelim o yüce Sultânı
Kim ki cânân için eyler muhabbet
Yıkılır kalbinden sökülür kasvet
Ne kin kalır zihinde,ne adâvet
Dostluktur, arza getiren bahârı
Kalbeden leyle, bir şirin nehârı
Elimizle solmasın tek bir çiçek
Kopmasın bir yaprak, ölmesin böcek
Ne dilden bir söz, insan incitecek
Letâfetle saralım her bir cânı
Bu yolda sarfedelim,her imkânı
Kıyıya vuran bil, her cân bizimdir
Aç gözünden artık, perdeyi indir
Gör hangi gözde yaş,sicim sicimdir
Ol sen de bu derdin bir ağlayanı
Gönle akan, bir hazîn çağlayanı
Bugün ibre O'dur(sav) O'dur ay, yıldız
O'nu bilmeyenler! yolda kaldınız
Her izm'i kendince bir yol sandınız
O'nu tanı,okuyarak Furkânı
O'nu bilen, memnûn eder Sultânı(cc)
26.01.2016-Astana
Kayıt Tarihi : 16.3.2016 13:53:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!