O'nun Şiiri Şiiri - İsmail Uysal

Mübarek mi mübarek
Bir gündü hava soğuk.
Bağrımızda bir ateş
Ayaktan üşüyorduk.

Eli koynunda suskun
Düşünceli bir peri,
Sararmış kumral benzi
Dolmuş ela gözleri.

Riyasız ve yalansız
Yaşarmış bir zamanlar
- Ardında bırakmadan-
Ruhunu okşayanlar.

Yeryüzüne iner mi
Cennetin hurileri?
Biri inmiş sanırım,
Belki Adem'den beri.

Elleri pamukçadır,
İncivari dişleri.
İçimdeki yangını
Körükler gülüşleri.

Mehtabın aydınlığı
Gölgelemiş yüzünü.
Çevirmiş karanlığa
Güneşin gündüzünü.

Sıcaklığı Güneş'ten
Almışcasına yanık;
Akıl gönüle sığmış
Gönlün aklı bulanık.

Esrarın perdesini
Kaldıran bir düş gibi;
Daldı karanlığıma
Sanki üşümüş gibi.

Vücudu titriyordu,
Elleri buzdan heykel.
Kıskaçladı ruhumu
Saçlarındaki her tel.

İğne yapraklı bir aşk
Kök saldı yaylalara.
Toprağa düşen cemre
Müjdelenir bahara.

Lavanta kokuları
Bülbül sesleri ile
Erişir olgunluğa
Aşk denilen bu çile.

Merhamet, ey merhamet!
Nerdesin koca adam?
Gir o yarin kalbine
Bunun adı aşk madem.

İşlesin içimize
Derinliğiyle sevda.
Patlasın volkan gibi
Aşkın diliyle seda.

Şarabın tadı varsa
Sevdanın hazındandır.
içmeden sarhoş ol ki
İçenleri utandır!