O Ne Bakıştı Öyle!

Orta yaşta bir adam ve annesi,

Kaldırımda, çarşı içinde,

Zayıf üst başlarıyla,

Annesi evladının kolunda,

Boyunlar ilerde, hırslı hırslı,

Her nesneye, her harekete,

İnsanlara, bir bakış atıyorlar ki,

Fotoğraf ilginç;

Gördükleri her şeye,

Gözlerini fırlatırcasına,

Anne ve oğlu aynı tonda,

Bir beste yapıyorlardı,

Gözlerimin önünde,

Hayatın içinde olmayanlara ait,

Sanki her şeyi ilk defa görür gibi,

Şaşkın, istekli, sahip olmak ister gibi,

Hiç bir şeyleri yokmuşcasına,

Film seyreder gibi, süzülüyorlar kaldırımda,

Bir defa daha dönüp baktırırcasına,

Her insana ilgiyle ve istercesine,

Her baktığı insanda kendisine ait bir eksikliği görür gibi,

Her vitrinde evindeki yoksulluğu hissedercesine,

Ne kadar aç susamış dolaşıyordu bu insanlar.

İnsandı ama yoksulluğu insan değildi,

Anne ve evladının tutunacakları tek şey kendileriydi,

Sahip oldukları tek şey...

Birbirlerine sıkı sıkı sarılmış gidiyorlardı.

Neydiniz siz he? Gerçek mi bu?

O bakış neler hissettiriyor insana?

Dedirtiyor işte, o ne bakıştı öyle!