O'na hal beyanı Şiiri - Mirat Cân

bilirsin, ey dağları düzlükle ölçmeyen,
iyiliği ve merhameti başa kakmayan güzellik.
ey güzelliğinden mahcup olduğum.
ey lâyık olamayışlarımın şâhid'ül âzâmı
senin kelamından mırıldanırdım adımlarken "müzemmil" derdim mesela.
gökyüzüne bakıp bir kuş ve 'V' şeklinde bulut görsem
bunu "özgür olabilmen için vazgeçmen gerek" diye yorumlayıp vazgeçen bir kulundum.
şimdilerde halk otobüsünün camına kafamı vura vura yoluma giderken.
toprağın getirdiklerini yazıyorum.

"şimdi, böylesine yoktan hallice varlığımla gönenirken,
ne kadar uzağa bakabilir gözlerim?
ne kadar daha sürünebilirim dünyanın sırtında?"
sahiden ne çok bilmeyişim var.
bundan olsa gerek galiba şikayet etmesem dahi hikaye edişim.

ne zaman bir hakikat göz kırpsa,
önce tebessüm ederdim.
tıpkı büyük şeyler başarmış küçük kahramanlar gibi.
sonra onun inceliği ve derinliğini farkettiğimde ise
biraz ürperip endişelenirdim.
"şimdi..." derdim
"sahiden kucaklayabilir miydim dünyayı?, ne kadar daha yürüyebilirim?
ne kadar alabilirim dünyayı gözlerime?"