O’na değil, bana gel; ben anlatayım incinmeden ve incitmeden varlığın manasını! . Ben; incinmemeye alışmak zorundayım ve kendimi geliştirmeliyim bu çizgimde! . İnsanlık halidir, derim ve insan yanılabilir, insan hata işleyebilir, diyerek, kalbimi geniş tutmaya ve her insana kalbimde yer vermeye çabalamalıyım ben! . Yanılana ve hata işleyene umut olabilmek; İNSANLIK GÖREVİMİZ Değil midir? .. Ben de yanılgısız ve hatasız değilim! . Ben, bana hoşgörü ile yaklaşım gösteren, bağışlayıcı büyüklerimin takdiri ile bir şeyler öğrenebildim ve bağışlanmış olmamı muhafaza için, ben hizmet vermek zorundayımdır bir şekilde! . Bana gel ve bana söyle aşktan yana, insanlıktan yana umudunu ve beraberce uzlaşmanın yoluna duralım ve çok geç olmadan şu insanlığa beraber umut oluverelim! . Var oluşumun tüm olasılıklarını gözden geçirerek ve olumlu-olumsuz tüm tepkilere hazırlıklı olarak, bir şeyler yapabilmelidir DOSTLUĞUN DAİMİLİKLERDEKİ TEBESSÜMÜ ADINA! . İNŞALLAH BAŞARI ve İNŞALLAH BAŞARININ MUHAFAZASI! . DOSTLUĞUN TEBESSÜMÜ DAİMİ OLUVERSİN İNŞALLAH! .
{Kaleme Alan: Kemal KABCIK – ANTALYA - 20 Eylül 2012 Perşembe 04:39:15}
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta