Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Begenerek okudum tebrikler
Bir ullusun, gözleri çakmak çakmak masmavi bir yüce insanın; şahlanan bir ordunun destanı ancak bu kadar yürekten yazılabilir. O yüce komutanın yokluk içinde, en zor koşullarda yarattığı bu muhteşem destan ezilen, sömürgeleşmiş çaresiz dünya ulsların da kurtuluş ışığı olmuş, tarih Türk ulusuna bir kez daha dünyaya ders verme şansını bizlere kısmet etmiştir... Başarınızı kutluyor, tam puan vererek, antolojime alıyorum... Sevgiler, saygılar, başarılar...Talat Semiz.
O2na ve onun liderliğinde bu vatanı bize emanet edenlere çok şey borçluyuz kaleminize sağlık Mesut Özbek
'O' na yazılanlar az...söylenenler yetersiz...ifade etmeye gücümüz yetmez ... ama değilmiki çağlar yürekler sevgisiyle...kutlarım yürek sesinizi yürekten....tam puan ve saygılarımla....
'Bayraklar eğildi adımlarında,
Bir benim bayrağım yüceldikçe yüceliyordu;
Dünya, eğildi önünde,
Dünya, O' na selâm durdu... '
Unutulmadı, unutulmayacak... Şehitlerimizin kanıyla renklenen bu bayrak, dünya durdukça bu güzel vatanın semâlarında dalganacaktır. Büyük Ata'mıza ve onun silah arkadaşlarına sonsuz sevgiler ve saygılar...
O yüce yüreğiniz dert görmesin efendim. Saygılarımla. tam puan.
Tüylerim diken diken oldu okurken.Şiirinizi okudum.Yazılan yorumlara gözgezirdim.Hala içimde bir umut var hala.
Saygılar,hürmetler.Tam puanım sizin
okurken gözlerim doldu... yaşana heyecanı okadar güzel anlatmışsınız ki yüreğinize sağlık...
+10 ant.
Bu güzel şiirin başlığı atılırken yaşanılan duyguları o kadar iyi anlıyorum ki. O'nun ismini anarken gösterilen özeni, O'na duyulan büyük sevgiyi yalnızca en kısa bir başlık bile göstermeye yetiyor. Şiirin içine daldığınızda bu sevginin coşkun ırmaklar olup tek bir nehrin yatağına dolduğunu görüyorsunuz. Sayın Ünal Beşkese, size teşekkürlerimi, saygılarımı sunuyor harika şiirinizi antolojime tam puanla ekliyorum.
Her zaman da yolumuz olacaktır
O'nun açtığı yol...
Kutluyorum Değerli Üstadımızı...
Kadir Tozlu
Ünal Bey;
O'na ne desek bilemiyorum... Öyle mahcubuz ki? Sanki 'MİRASYAEDİ HOVARDA KİŞİLİĞİMİZLE', Ata'dan kalan varlığını kaybetmiş 'sünepe' duruşumuzla 'UTANIYOR, SIKILIYOR, EZİLİYORUM!' Ben bunları hissediyorum coşmamız gerek bir günde...
Oysa 'O', öylesine cesurdu ki.. Öylesine kararlı! Bir ömrü cephelerde, sadece 15 yılını ülkemin en tepesinde geçirebildi... Savaşlar ekmeği, suyu oldu.. Cepheler yatağı, yorganı döşeği... Milyonları ardına taktı, yenilemez denilen 'YEDİ CANAVARI, YEDİ KOLLU DEVİ YENDİ!'
Biz ise küçüldük, ufaldık 'CÜCELEŞTİK!' Ne fikirleri aklımızda kaldı, ne mirası! 'O'NUN EĞİLMEDİKLERİNE BİZ EĞİLDİK! O'NUN SAVAŞTIKLARINA BİZ BARIŞ BARIŞ DİYE KENDİMİZİ KANDIRDIK!'
O; sadece cephede savaşmadı! İçerideki hainlerle de savaştı.. İşbirlikçi- yobaz kimliklerden bir bir 'İSTİKLAL MAHKEMELERİNDE İHANETİN HESABINI SORDU!' Biz ise 'BÖLÜCÜNÜN AYAĞINA NEREDEYSE KIRMIZI HALILAR SERDİK! TAGUTLARA TAPAR OLDUK! İNANÇ HORTUMCULARI SAHNEDE, BİZLER SEYREDİYORUZ UTANMAZCA!'
Ne diyeyim ben Kardeşim? Hangi birini yazayayım ki!? O artık bu günlerde 'BİR DAHA ÖLDÜ! YIKALIM HEYKELLERİNİ! SÖKELİM MEYDANLARA VERİLMİŞ İSİMLERİNİ! İNDİRELİM DUVARLARDAN RESİMLERİNİ! UNUTALIM SZÖLERİNİ!'
Daha ne deyim!? Tebrik ve tadirlerimle şiirinizi ve duyarlı şahsınızı kutlarım... Tam puanla şiiriniz 'özel' yerinde...
Herşeye rağmen Bayramın kutlu olsun... Saygıyla, muhabbetle...
Bu şiir ile ilgili 122 tane yorum bulunmakta