Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yüreğine sağlık Muhterem Üstadım. Güzel ve akıcı bir uslup..Tebrikler.
Selam, sevgi ve saygıyla.
Bu güzel dizeler için , bu güzel anlatım için ve bize yol gösteren uygarlık yolu için , O Büyük Atamı anımsattığın için kutlarım Şair ! . . .
Nice dizelere . . . Saygılarla . . .
Nevzat Bilgiç
Atatürk ancak bu kadar güzel anlatılabilir bir şiirle.Saygılarımla,Şükrü Topallar
Öncelikleözür diliyorum mesajları geriden takip ettiğimve çoğuna yetişemediğim için efendim.
o ' nayazılmış en güzel şiirlerden birini okudum mübalağasız.Gerçekten çok beğendim.TaM PUANLA ANTOLOJİME ALIYORUM üNALBEY.
Saygı ve selamlarımla...
Yalnız biziim değil, hürriyet aşığı ülkelerin de umut yılduzıydı O... Övgüler ve destanlar az gelir.
Yüreğiniz ve kaleminiz var olsun. Tebrikler sevgili dost...
Şiir değil destan okudum. İliklerime kadar titredim.
Tam Puan + Ant.
Sevgilerimle...
Nafi Çelik
Bir yıldıza ''parlama''denilir mi?
''Parlayamazsın'' diyorlar..Gücünüz varsa engelleyin hadi...O,bir yıldızdı,hatta bir güneş,engellemeye kimin gücü yeter?Saygımla şair,kutlarım...
Harika bir şiirdi. Yüreğimin en derinlerine heyecan düştü, umut düştü Atam' ın sevgisi bin kat daha düştü..Sanki şiirin içine girdim ve o heyecanı ürpererek yaşadım..Sizin gibi değerli bir yüreğin kaleminden ancak bu güzellik ve coşku dökülebilirdi. İyi ki yazdınız ve ben de okudum...
Teşekkürler sevgili Ünal Bey..
Son yüz yılın dahisi, Atatürk'ü anlatın enfes bir şiir okudum. Gözlerini görünce egenin kendi renginden utanması, güzel mısralar. Kutluyorum Ünal hocam. Saygılarımla
ona ne söylesen ne yazsak olanolan minnet borcumuxzu ödeyemeyiz osmanlının bitip tükendği bu milletin makus talihinin bir kaaranlık delhizze sokurlduüu bir anda kuzeyden doğarak kara bulutları yurdumuzun üzerinden silmek için yıkılmış umutları yeniden dirilterek yek vücun direnizisağladı ve hürriyeti sonrada cumhuriyeti hediye ttti bize kutluyorum
ona ne yazsak ne söylesek minnet borcumuzu ödeyemeyiz o kara günleriaydınlatan kuzeyden doğan güneş dünya liderlerinede örnek olmuş bir dahaydı kutluyorum değeli hocam
Bu şiir ile ilgili 122 tane yorum bulunmakta