Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Maalesef günümüzde o büyük zaferleri karalamaya çalışan o kadar arttıki gönülden kutlarım kaleminize yüreğinize sağlık Mesut Özbek
bu şiiri yazan nasıl bir yürektir...bu kalemi tutan el nasıl eldir...selam olsun böylesi şaheserin o eşsiz şairine...++10..ant..
hala O ndan medet ummaktayız. altmış senelik bir şiir. dün yazılmışcasına taze ve etkili. kutlarım.
saygılarımla:
rr.akdora
ÜNAL BEY DUYARLI YÜREĞİNİZE VE KALEMİNİZE SAĞLIK BİZLER ATATÜRK'ÜMÜZE MİNNET VE ŞÜKRANLARIMIZLA BERABER DAİMA ATATÜRK'ÜN EMANETLERİNİN KAYBOLMAMASI İÇİN HEPİMİZ NÖBETTEYİZ BİZLER ATATÜRK VE İLKELERİNİN İZİNDE VE YOLUNDAYIZ DAİMADA BU YOLDA OLACAĞIZ ASLA AYRILMAYACAĞIZ KANIMIZIN SON DAMLASINA KADARDA SAVUNACAĞIZ VE YA İSTİKLAL YA ÖLÜM DİYECEĞİZ ANDIMIZA BAĞLI KALACAĞIZ BU VATAN HEPİMİZİN KUTLUYORUM KALEMİNİZİ VE YÜREĞİNİZİ SAYGILARIMLA SEVGİLER...
Ve hala bekliyoruz..... O mavi gözlerin yeniden dolaşmasını üstümüzde...
O kadar özledik ki..... O kadar sarıldı ki etrafımız 'ihanetle, düşmanla...'
Abi, bir kez daha 'ayaklandım gururum, onurum...' Yeniden diklendi bağımsız, özgür ruhum...
En içten tebriklerimle...
Sonra, bir rüzgâr patladı İzmir'e doğru,
Önünde tezek dumanlarını sürükleyerek,
Ege'nin suları bulandı.
Ve rüzgâr erişti İzmir'e,
Gözlerini görünce, Ege, renginden utandı...
-III-
Bayraklar eğildi adımlarında,
Bir benim bayrağım yüceldikçe yüceliyordu;
Dünya, eğildi önünde,
Dünya, O na selâm durdu...
_________
BAYRAKLARI BAYRAK YAPAN ÜSTÜNDEKİ KANDIR TOPRAK EĞER UĞRUNDA ÖLEN VARSA VATANDIR.
... Bizler bu Vatan üzerinde dalgalanan bayrağımız uğruna ömrümüzü feda etmeye hazırız..
Hocam duyarlı yüreğinizi kutluyorum.. Güclü kaleminiz daim olsun .kabul buyrun hocam tam puan 10
Sonra,
Bir güneş grub etti Boğaz'ın sularında;
Mavi dalgalarında alev alev tutuştu deniz,
Bütün sahiller,kıpkızıl gözyaşına bulandı
Bir ay,bir yıldız beyaz kaldı.----- Beyaz kalan yarınlara gelsin hocam saygılar kutlarım .
Çünkü biz, bugünü, yarını, varlığımızı O'na borçluyuz..........
Yolu, yolumuz..... Gözleri 'istikbalimiz', sözleri ufkumuz........ Düşünceleri ile yoğrulmuşuz, diklenip doğrulmuşuz.........
O'na yazılan ne güzel şiir.......Teşekkür ederim, tebrik ederim Abi...
İki Mustafa Kemal vardır: Biri ben, et ve kemik, geçici Mustafa Kemal... İkinci Mustafa Kemal, onu 'ben' kelimesiyle ifade edemem; o, ben değil, bizdir! O, memleketin her köşesinde yeni fikir, yeni hayat ve büyük ülkü için uğraşan aydın ve savaşçı bir topluluktur. Ben, onların rüyasını temsil ediyorum. Benim teşebbüslerim, onların özlemini çektikleri şeyleri tatmin içindir. O Mustafa Kemal sizsiniz, hepinizsiniz. Geçici olmayan, yaşaması ve başarılı olması gereken Mustafa Kemal odur!..(M.KEMAL ATATÜRK)..........şiirinizi ulu önderin sözleriyle kutluyorum.. yüreğinize sağlık üstadım.. saygılar size..
Bağımsızlığı ve Cumhuriyeti bize armağan eden ulu önder Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarının önünde saygı ile eğiliyoruz ruhları şad olsun..
Yüreğinize sağlık hocam...
Bu şiir ile ilgili 122 tane yorum bulunmakta