O'na Şiiri - Cenk Willian

Bir ahu,
bir parlayan gök taşı,
bu göz alan mahluk.

Resim değil bir tablo;
insana gönderilmiş,
bir aşağılık duygusu...

Saf, narin ve bembeyaz...
bileklerindeki nasır büyütmekte inceden huşu.

Rüyaların en pembeleştiği yerden gelmişse ancak,
ancak o vakit inanılır.
bu mahluğun insan oluşu...

Kırılgan parmaklarındaki ince çizgilerin,
eşsiz ahenkli dansı...
büyülüyor tüm evreni,
yalnız bir göz kırpışı.

Sessiz sedasız adımlarla tırmanıyor,
en zirvesine retinamın!
uzun uzadıya sürüyor, bakışsal boğuşlarım.

Bu zayıfça düşmüşlük,
bilinmez ki neden?
harap olmuş gözlerim,
canlanır oldu birden!

Karanlıklar içinden doğan bir güneş ki bu;
ki böylesi güneşe,
güneşler sönük durdu!