Şu yağmurun bolca yağıp, insanların aşk peşine düştüğü mevsimdi.
Tüm nebatatın ölümden uyanıp da yaprağa, çiçeğe büründüğü; bahar mıydı neydi?
Sanki omuzlarımızdan her yükümüz eksilmiş, ekmek bedava, et bedava olmuş gibi,
Görmemişin baharı olmuş da deli gibi aşkın, meşkin, sevdanın peşine düşmüştü sanki.
Yine de güzel şeydi vesselam, hissetmesi ve hatırlaması göğsünde bir kalp olduğunu.
Tabi es geçebilirsek eğer gözlerin kör olup da duyguların, akla değil de kalbe fikir sorduğunu.
Bir balığı hayrete düşürecek kadar kıt mıdır hafıza, unutmuş mu daha evvel güllerin solduğunu?
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta