O Mevsim Şiiri - Kemal Okumuş

Şu yağmurun bolca yağıp, insanların aşk peşine düştüğü mevsimdi.
Tüm nebatatın ölümden uyanıp da yaprağa, çiçeğe büründüğü; bahar mıydı neydi?
Sanki omuzlarımızdan her yükümüz eksilmiş, ekmek bedava, et bedava olmuş gibi,
Görmemişin baharı olmuş da deli gibi aşkın, meşkin, sevdanın peşine düşmüştü sanki.
Yine de güzel şeydi vesselam, hissetmesi ve hatırlaması göğsünde bir kalp olduğunu.
Tabi es geçebilirsek eğer gözlerin kör olup da duyguların, akla değil de kalbe fikir sorduğunu.
Bir balığı hayrete düşürecek kadar kıt mıdır hafıza, unutmuş mu daha evvel güllerin solduğunu?
Boş lakırdı bunlar, ben de dinlemiyorum söylediklerimi; kanarak içerim cellâdımın sunduğunu.
“Var git yoluna” diye itip de atıvermek isterim kimi zaman âşık olma uzvumu.
Hakikaten hangisidir insanı yoldan çıkaran, aklı mı, kalbi mi, gözü mü başka bir uzvu mu?
Köpüklü olsun da yek, içiyor işte insan o kahveyi, fark etmeden şekerli midir, tuzlu mu?
Sıkılmaktan da sıkıldım, benliğimi asıverdim duvara; yaslanmasınlar boşa çektim omzumu.