O Memleket Sizden Bıktı

Yarınları bize bırakın be efendiler,
Zaten dününüzle yeterince kirlettiniz ortalığı.
Her köşeye bir yalan diktiniz,
Her sokağa bir tabela: “Biz biliriz, siz susun!”
İyi de, ne bildiniz şimdiye kadar?
Kırıntısını bile düşünmediğiniz bir geleceğe
Şimdi utanmadan ortak olmaya kalkıyorsunuz.

Çekilin kenara…
Biz sizden ne sadaka isteriz,
Ne de arkanızdan atılan kemik kırıntılarını.
Biz, alnının teriyle doymak isteyenlerin çocuğuyuz.
Biz, “bir gün” diyerek sabrını yutan halkız.
Siz, kendinizi vazgeçilmez sandınız,
Oysa biz sizi çoktan gözden çıkardık!

Şimdi de utanmadan umutlarımıza musallat olmuşsunuz,
Hadi oradan!
Ne geleceği siz kuracaksınız, ne de yarını siz yazacaksınız.
Çünkü siz -
Her seçimde yeni bir masal anlatan eski meddahlar gibisiniz:
Aynı hikâyeyi kırk yıldır anlatır,
Her defasında sonunda “alkış bekler” gibi bakarsınız.

Ama bu sefer alkış yok!
Çünkü biz uyandık,
Ve o çok korktuğunuz cümleyi kuruyoruz:
Artık size ihtiyacımız yok.

Çekin ellerinizi umutlarımızdan,
Çünkü o eller, yoksulun sofrasından aş çaldı.
Çekin gözlerinizi çocuklarımızdan,
Çünkü o gözler, geleceğimizi kararttı.
Çekin sesinizi, sözünüzü…
Çünkü biz artık kendi sözümüzü söyleyeceğiz!

Ve bilmiş olun:
Siz ne kadar sahip çıkarsanız çıkın bu memlekete,
O memleket sizden bıktı, usandı, tiksindi.
Yarınlar artık sizin değil be efendiler…
Yarınlar, tam karşısında dimdik duranların olacak!