şimdi ağlıyorum ölümüne
yeni anlıyorum bittiğini
uzakta bile içimde taşıdığım
hayalinin eridiğini
bir köprüde girmiştin hayatıma
o anda düşünemedim ki
köprüler eklentidir dünyaya
dansımdaki ortak paydaydın
oysa tek başımaydım
yerin yedi yüz metre dibine de
indirmiştim seni
kabaran dalgaların düşüne de
yazmıştım ismini
karanlığın içinde
cesaret veren sestin
ama güneşte üzerime
kapanan şemsiye de sendin
ışığımı emen
nefesimi kesen
özgürlüğe açılan kapımdın
alıp başını gitmelerdin
aniden yana kırmalardın
sürpriziydin hayatın
iyi kötü
şimdi anlıyorum öldüğünü
içimde kalan boşluktan anlıyorum
artık yüreğime dokunmayan
gülüşünden anlıyorum en çok
(27-01-2004)
Aynur UluçKayıt Tarihi : 27.1.2004 22:19:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bulanıklığı durulmakta olan yorgun sularcasına öylece kalan ve dokunulmayan, mahzun, mütevazi.
Kıyıda uğranılmamış. Buğusu silinince unutulmuşlukla kıpırdadı.
TÜM YORUMLAR (1)