O Kız Doğarken Zaten Ölmüştü Ki

sesinin susuzluğunda
bıraktın ya beni
hayalin gözbebeklerime
yerleşti
bir yudum soluğuna hasret
iken yüreğim
sadece
bir dost
bir arkadaş
bir nefes istedi
bu akşam
tekrar,tekrar yalnızlığa
esir olmak istemedi
yine bu gece...
Kaybolmaktan korktu
içi titredi
üşüdü gecenin
zindan ayazında
ürkerek masumca
istedi
sadece istedi
bir nefesi ama
hiç görülmedi...

Ömrü boyunca hiç sevilmedi
çığlıkları ya bi dala takılı kaldı
ya azgın suların
şiddetinde kayboldu
Haykırışlarını bile duyuramaz
oldu yüreği ruhuna

Küçük bir kız doğarken kayboldu...

Bilinmezliklerin koynunda
sıkarken bedenini hayalleri
o kız acıların içinde
hamur gibi yoğruldu
çırpınışları boşa
olmadı olamadı
başaramadı
gücü yetmedi
arsız yüreklere
umudu kucak açmadı
zalimlerin önünde

Bir kız çocuğu çöktü
dizlerinin üstüne...

Gözlerinden akan yaşla
öyle acıttıki canını
güneşini karaya boyadı
ve soldu
günden güne
gözlerinin feri
ve

Bir kız çocuğu kör oldu...

Göremiyordu artık
güzel olan hiç birşeyi
tek gerçeği yavruları
öyle bir sarıldıki onlara
içinde tarifi imkansız
bir korku
kızgın demirlerle
dağlanan dudakları
içinde kopan fırtınaları
dindiremedi
o kız yavrularınıda
mutlu edemedi
yerlerde şimdi
ayağa kalkmaya
ümidi zaten yok
sürünmeye bile razı bedeni
ama elinden tutan
hayelleri bile
terk etti onu
ağlamak istedi
bir şeyler
düğümlüydü artık
göz pınarlarında
gözleri kalbine bırakmıştı
emanet ağlamayı
o kız kalbinle ağladı
ama hiç susmadı
sabahlara kadar

O kız şimdi yanlızlığı seçti...

İstemiyor kimseyi
hiç bir yüreği
hiç bir meleği
ya da sorgulu
onu yoran
bencil
yürekleri
ama yinede
o suçlu
yavrularını bile
mutlu edemeyen
bir başka yüreği
nasıl mutlu edebilirki...

O kız zindanlarda şimdi...

Sustu
ecel oldu
azrail ile işbirliği yaptı
sustu hiç konuşmadı
o kız öldü sessizce
o sadece sevdi ömrü boyunca
ama o kızı seven olmadı
hiç
hayatı boyunca...

O kız doğarken zaten ölmüştü ki...